Paglaya sa SELDA UNO

Malaya na ako…

Titingnan pa rin kita sa malayo,
Pinagmamasdan ko pa rin ang bawat galaw mo
Dito sa upuan malapit sa may puno,
Kung saan labing limang hakbang lang ang ‘yong layo
Tulad ng dati tahimik lang akong magmamasid
Titingin sa langit at sa lawak ng himpapawid
Mag-iisip, magtatanong tapos titingin sa bituin
Hihilinging sana sa pangalawang pagkakataon ikay maging akin
Na sana sa sunod na pagsilip ng araw,
Kasama na kitang mag-aabang ng muling paglubog nito.

Ang dami kong naipong kahilingan,
Ngunit sadyang bingi lang ang mga bituin
Wala silang narinig sa bilyon bilyong kung sigaw.
Bingi na nga sila…bulag pa.Katahimikan…
Parang kahapon lang,
Kasama kitang kumakanta sa lilim ng punong ito
Dalawa tayong tumitingin sa mga bituin
Tapos sa muling pag ngiti ng araw,
Madamot na rehas na ang sa ati’y namagitan
Pilit kitang inaabot, ngunit ang mga kamay ko’y nakagapus
At sa selda, ilang taon kitang itinago
Ilang taon akong naghintay kung kelan ang aking paglaya
Ilang malulungkot na gabi ng aking binilang
Araw-araw tinitngnan kita sa malayo,
Kinakamusta ka sa hangin, binibilin sa buwan
Sinasayaw sa ilalim ng nagkikislapang bituin
Hinahawakan sa bawat pagpatak ng ulan
Minamahal kita ng di mo namamalayan.

Nakalaya na ako.Oo, kahapon nakalaya na ako
Iniwan ko na ang seldang nagkulong sa akin sa mahabang panahon
Wala na ang mga bakal sa aking kamayMalaya na ang mga paa ko
,Agad kitang hinanap, ngunit gaya nga ng dati
Tinitingnan pa rin kita sa malayo,
Pinagmamasdan kita hanggang kaya ko,
Labing limang hakbang na lang,
Pwede na kitang mahawakan,
Malaya na ako,
Ngunit parang ang mga paa ko’y nasanay na nakapako
Hindi ako makahakbang papalapit sayo…
Labing limang hakbang na lang…

Malaya na nga ako sa SELDA UNO, ngunit huli na…

Ang kamay mo’y nakatali na sa iba.







Luha.