"Lagi naman kitang nakakasama, ewan ko kung bakit ba wala pa ring nagagawa. Kahit na napakadali mong kausapin ewan ko ba kung bakit ang hirap pa ring aminin. Madalas naman tayong naglolokohan dinadaan ko lang sa biro ang tunay na nararamdaman, kaya siguro hindi mo sineryoso ang aking mga sinabi yan tuloy walang nangyari."
Sabi nila maghintay lang daw ako ng tamang oras, araw at panahon tapos darating siya. Hintay nga ako ng hintay, pero kahit ilang taon pa siguro akong maghintay hindi na darating ang taong dati ng nandiyan sa katabi ko. Magulo nga siguro akong kausap. Pero totoo naman kasi, paano ko naman talaga hihintayin ang taong abot-kamay ko lang? Ewan ko…pero sa tuwing nakikita ko siya, nakakalimot ako. Nakakalimutan kong sabihin ang mga bagay na gusto ko sanang sabihin sa kanya. Mga bagay na sana’y makapagpapaluwag ng aking damdamin. Kapag katabi ko siya wala akong ibang ginawa kundi tumawa…tumawa ng malakas upang mabawasan ang tensyon na nararamdaman ko. Kung minsan nga naiisip ko para akong tanga. Tawa ako ng tawa pero sa totoo naiiyak ako. Sino nga naman ang di maiiyak? Katabi ko nga ang taong mahal ko pero ni hindi ko naman masabi sa kanya ang aking nararamdaman. Madalas nga kaming nagkukuwentuhan. Lahat na nga siguro ng bagay bagay napagkuwentuhan na namin, pati buhay ng iba kasama na doon, pero ni minsan hindi ko naikuwentong isang umaga, nagising akong dala ang katotohanang may pagtingin pala ako sa kanya. Kung kelan nag-umpisa at kung paano…’yon ang hindi ko alam. Basta naramdaman ko na lamang ang kakaibang pakiramdam sa tuwing kasama ko siya.
Para akong lumulutang sa hangin sa tuwing nakikita siya. Para bang sa isang iglap nakita ko ang mga bituin sa gitna ng araw. Lahat posible…parang lahat kaya kong gawin. Parang sa loob ng sampung minuto nabuhat ko ang barbel pero superman ang sinigaw ko. Nakakalitong, nakakatawa. Dati, gusto kong wasakin ang orasan kasi parang ang bagal ng takbo nito, na para bang mas mabilis pa ang lakad ng pagong. Pero ngayon, hindi ko na iniinda ang oras lalo pagkasama ko siya. Ni hindi rin nga ako nakakaramdam ng ano mang pagod o gutom. Minsan mahihiya na lamang ako sa kanya…kasi tanghali na pala ni hindi ko man lang siya niyayayang kumain. Siya pa ang unang nagtatanong! Madalas pag kausap ko siya, naghihintay ako ng tamang pagkakataon upang titigan siyang mabuti. Oo, palihim ko siyang tinititigan. Madalas nga niya akong nahuhuling nakangiti…tapos unti-unti kong babawiin ang aking mga ngiti kasi sa tingin ko hindi malayong isipin nyang nasisiraan ako. Pero okey lang… kahit mabaliw pa nga ako basta para sa kanya. Noon, wala akong ibang ginawa kundi asarin siya. Tapos gagantihan din niya ko. Ganyan kami pag magkasama. Sa text…puro biruan ang laman ng mensahe namin sa isa’t-isa. Siguro nga doon lahat nag-umpisa…sa simpleng text. Tapos bigla na lang, napansin kong masaya ako kapag katext ko siya, kahit pulos mga walang kabuluhang bagay ang pinag- uusapan namin at pinagtatalunan. Ganyan nga siguro ang nangyari. Masyado akong nasiyahan sa kanya, hanggang sa nauwi sa labis-labis napagmamahal…kung pagmamahal nga itong matatawag. Naguguluhan din kasi ako, hindi ako sigurado sanararamdaman ko. Ang alam ko lang masaya ako pagkasama ko siya. Tapos pag hindi ko siya nakikita, nawawalang saysay ang araw ko. Ayoko rin naman ng nararamdaman ko kasi minsan nasasaktan ako. Nasasaktan ako kapag naiisip kong baka ako lang ang nagmamahal. Baka isang araw magising na lamang akong wala na siya sa tabi ko. Kapag naiisip ko ang ganitong mga bagay, parang ayaw ko ng magmahal. Parang ayaw ko na siyang mahalin. Minsan sinubukan kung iwasan siya. Ilang araw din akong nagtago sa kanya. Naglagi ako sa mga lugar na hindi niya alam o dinadaanan. Kapag nasa "school, iniiwasan kong tumambay sa mga lugar na alam niyang nando’n ako. Hindi ako nagpakita ng ilang araw. Kapag nakakasalubong ko naman siya, kunwari "busy ako, kundi naman, kunwari hindi ko siya nakita at madalas tatango lang ako tapos diretso na sa paglakad. Pero hindi ko maiwasang mapalingon sa kanya. Hanggang sa ako na rin ang sumuko. Naiisip ko di bale ng masaktan basta kasama ko siya. Ano naman ngayon kung hindi niya ako mahal, basta masaya ako sa ginagawa ko. yon naman talaga ang mahalaga…nagmamahal ako ng labis, walang kulang. Sayang nga lang hindi niya nasusuklian…pero ayos lang din yon, basta napapangiti ko siya. Naiisip ko rin namang sabihin sa kanya ang lahat-lahat, pero kapag uumpisahan ko na, bigla awawala ako. Tapos bibitinin ko na lang siya. lang beses ko ring sinubukan pero walang nangyayari…kasi natatakot ako, baka kasi magalit siya, baka iwasan niya ako…baka mawala siya saakin. Parang hindi ko yon kaya. Di bale na lang! Dumaan din ang mga araw tapos bigla na lang,naramdaman ko ang napakatinding sakit. Akala ko hindi mangyayari sa akin yong katapusan ngkanta, pero nangyari…ayan…andyan na.
"kakalipas lamang ng isang sem ng makita kita na mayroong ibang kasama. Magkahawak ang inyong mga kamay ang dibdib ko ay sumikip ang paglunok o ay naipit. Saying bakit hindi kita niligawan ngayon akoy nanghihinayang. Kasi naman tatanga tanga pa ako noon”.
Heto ako ngayon, bigo habang nasa harap ng aming komyuter, habang ginagawa ito. Naisip ko, anokaya kung sinabi ko sa kanya? May pag-asa kayang mahalin din nya ko? Ewan ko, hindi ko masasabi…kasi di rin naman ako nagkaroon ng lakas ng loob para sabihin sa kanya. Kasi takot akong mawala siya…pero nawala na nga! Siguro mahina nga talaga ang loob ko, ni hindi ko nga masabi sa kuwentong ito ang pangalan ng taong tinutukoy ko. Kasi nga takot ako… Ikaw, matanong kita…tinamaan ka ba sa mga nabasa mo?
Kung oo, marahil para sa’yo tong kantang to…
No comments:
Post a Comment