hagupit ng bagyo

Kasalanan ko kung bakit ka umiiyak ng gabing yun
Ilang beses akong nagtangkang patawanin ka
Pero sa tuwing titingin ako sayo’y, ipipikit mo ang iyong mata
Kinakausap kita pero hirap na hirap kang lumingon
Hindi nga kita mahawakan, paano pa kaya kita maiaahon?

Ilang araw kong hinintay ang pagdating ng sabado
Para kasing sasabog na ang nararamdaman ko
Nung nakita kitang malungkot at nahihirapan
Hiniling kong sana lahat ng sakit sa akin na lang ipapasan

Ang dami ko rin pa lang pangarap na binitawan
Simula ng piliin nating magsama sa iisang daan
Limot ko na ngang minsan ginusto kong maging abugado
Kasi mas pinili kong maging pribadong tagapagtanggol mo
Nakalimutan ko na rin na marunong pala akong magsulat

Masyado kasi akong natuwang magpakalat kalat
Paborito pa nga nating tumabay sa may GT Tower sa ayala
Maghihintay ng sampung oras, hanggang sa sumapit ang umaga

Wala akong marinig na kung ano mang ingay na galing sayo
Tamang sumisigaw lang ang hangin sa tenga ko
Nakakapanibago kang tingnan, ang tahitahimik mo
Mas malakas pa nga ang hagupit ng ulan na gawa ng bagyo

Oo kasalanan ko kung bakit ka umiiyak nung gabing yun

Pero wala akong magawa para patigilin ka
Hindi ko kayang punasan ang mga luha mo sa mata
Lunod din ako, lito, hirap sa pag intindi sa nadarama
Pinipigil kong alisin lahat ng aking mga pangamba

Oo kasalan ko kung bakit ka umiiyak ng gabing yun
Gusto ko sanang lumingon

Pero naalala ko ang sinabi mo“I’m sorry, hindi na pwedeng maging tayo”


Sana yakapin ka ng hangin…